Naar Corme, schuilen bij Laxe en door naar Portosin

Het is zaak dat we weer mijlen gaan maken. Volgende week moet er namelijk veel werk gedaan worden aan het schip waarvoor er mensen van de werf naar Lissabon komen. Een brandstofpomp werkt niet waardoor we opeens de helft aan dieselcapaciteit hebben. Er moet een generator uit elkaar gehaald worden en de satellietverbinding werkt nog niet en nog wat dingen die mijn inbeeldingsvermogen te buiten gaan. Vanuit Portosìn gaan we stevig stukken proberen af te leggen om zondag in Lissabon aan te komen.

Corme,
Heel anders dan we tot nu toe gezien hebben, een prachtige baai waar we voor anker kunnen (ook voor het eerst trouwens!). Hagelwitte stranden met grote rotsen met grotten voor het nodige veldwerk.



Donkere wolken pakten zich samen boven de kinderhoofdjes in dat mooie baaitje: de school ging beginnen!! Met een licht militair trekje werd de “Josephschool”-vlag gehesen en aan de slag. Annemiek en ik hebben het schema iets vervroegd om onze didactische kwaliteiten niet meteen tot het uiterste te dwingen en rustig te kunnen beginnen. Valt niet mee hoor, 730:18 zonder staartdeling. Die is hen namelijk vreemd: Afgeschaft: Nieuwe METHODE. 3 jaar tweede-fase frustratie kwam weer bovendrijven.

Gelukkig pakt iedereen het heel aardig op. De wetenschap dat ze gemiddeld drie uur per dag minder school hebben doet de kinders goed.
In de nacht van dinsdag op woensdag werd ik om 6 uur wakker door een hevig deinende boot en snoeiharde wind. Een lagedrukgebied trok over ons heen en zorgde voor een krachtige wind uit het zuiden, de enige onbeschutte kant van de baai. Ik was eigenlijk wel tevreden met mijn alertheid, om 6 uur wakker worden omdat je je ongerust maakt geeft hoop, dacht ik. De storm had al rond 1 uur ingezet en had Jan dus al een uurtje of 5 om het kwartier uit zijn slaap gehouden. Helaas voor mijn zeemansgevoel dus.
De ‘storm’ dwong ons naar de overkant van de baai te varen om aan de hoge wal te gaan liggen en enigszins beschut te ankeren. Dit gedwongen tochtje werd een aangenaam door het continue gezelschap van 2 of drie dolfijnen die ons de hele tijd volgden, voor de boeg uitsprongen en naast de boot uit het water kwamen. Echt bijzonder om te zien.



Laxe is absoluut niet het vermelden waard. Een soort Santpoort incluis Santpoortse feestweek. Wel een beetje gesurft, maar iets te woeste golven voor mijn skills.

Nu dan, Portosìn. Eindelijk weer douchen, stroom gebruiken etc. Chille haven in alweer een mooie baai en weer werden we een flink stuk gevolgd door een school van zeker twintig minidolfijnen (nee, het waren geen tonijnen of iets dergelijks) daar wordt je toch blij van.

Woensdag dus een weekje naar mijn vader in Parcent. Heel veel zin in!

Van St. Malo naar A Coruna

St Malo was een grote vooruitgang vergeleken met Granville. We lagen mooi aan de kade pal naast de oude ommuurde stad, gek genoeg aangeduid met het Spaanse “Intra Muros”. De stad ademt geschiedenis, net als het hele grensgebied tussen Normandie en Bretagne. De vele fortificaties in de rotsige kust, op zich al een verdedigingswerk van formaat, stammen uit de 16e en 17e eeuw, ter verdediging tegen de Nederlandse en Engelse vloten.

Niet dat deze omstandigheden ook maar enige indruk maken op de kinderen. Het strand, de surfplank en het dagelijkse ijsje zijn dan nog een stuk belangrijker. Ik heb trouwens ook gesurft. Helemaal niet eenvoudig en de jongens moesten mij dan ook regelmatig met het rubberbootje op komen halen om me weer stroomopwaarts te slepen. Nog iets dramatischer werd het toen ik voor de tweede maal het motortje gesloopt had door er nu slechts benzine in te gooien in plaats van mengsmering. Ik heb nu dus beide uitersten van het motortje gevergd: doorgesmeerd met hydroliekolie en doorgebrand door een gebrek aan olie. Overigens heeft “wonderjan” ook deze keer de schade weer ongedaan kunnen maken.

Voor de tocht naar Spanje kwam een neefje van Jan, Bastiaan ons versterken. Het was tenminste drie dagen varen dus zo voor een eerste keer helemaal niet gek om wat extra mankracht erbij te hebben. De tocht was echt heel bijzonder. Het is geniaal om te zien dat je van zeewater overgaat naar oceaanwater. Een helderblauwe kleur, en enorme muren van water die onder je door glijden. Een “nemo-zee” zoals de kinderen het noemen. De zee ziet er dan net zo uit als in “finding Nemo”: helemaal glad, maar toch een constant veranderend heuvellandschap.
De eerste nacht, ik had dienst samen met Bastiaan van 2 tot 6 uur, was werkelijk prachtig. De maan schijnt zo helder dat je er bij kunt lezen.



Tegemoetkomende schepen kun je goed zien dus het is betrekkelijk relaxed wachthouden. 's Ochtends als de zon bijna op komt is het licht dat over de oceaan klimt heel bijzonder.







De tweede dag, na nog wat uurtjes slapen konden we vol zeil zetten en de nieuwe kotterfok uitproberen. Vol grootzeil, Genua en Kotterfok zorgt voor een enorm zeiloppervlak en snelheden tot 9 knopen met 15 tot 20 knopen wind!

Toen we onze eerste walvis zagen, hebben we zelfs het zeil binnengehaald om met de motor proberen dichterbij te komen! Helaas kunnen die beesten nogal lang hun adem in houden en smeren ze hem als ze merken dat een bootje op ze af komt stieren.
Het was echt de ultieme dag zeilen. Strakblauwe lucht, goede wind, 9 knopen door het water en overal zeebeesten!

Helaas bleef het bij die dag want tijdens de nachtdienst betrok het weer en viel de wind weg. Moesten we weer de motor bij zetten om tijdens de nacht nog wat mijlen af te leggen.


Het blijft koud op zee.


De kinderen hebben de tocht goed afgelegd, ze slapen goed en alleen Robin is af en toe wat zeeziek. Veel Kolonisten en proberen een vis te vangen met de hengel doden de tijd. Niet dat dat nodig is eigenlijk want besef van tijd verdwijnt compleet. Door de nachtwacht veranderen ritmes compleet. Je eet wanneer je wilt om misselijkheid te voorkomen en voor je het weet moeten opeens de kinderen weer naar bed.

Hoewel A Coru~na nog niet helemaal het beloofde “Spanje” is voor Pieter (9 jaar met Spanje-Fetisj), is het wel wat graden warmer, zijn de havens ruimer (geen gedoe met locks) en last but not least kan ik eindelijk weer Spaans babbelen. Echt top na dat halfslachtige Frans. Ik ben met Annemiek, Imme en Bas op de vouwfietsjes de stad in geweest waar een paar kreeften hebben gescoord. Bas heeft uit Nederland een kinderzitje voor op de fiets meegenomen, een ware bezienswaardigheid: Een jongetje met blonde krulletjes in een kinderzitje voorop een vouwfiets! Uniek!

We gaan hier nog een paar dagen blijven. Proberen contact te maken met Engelse kinderen die ook op wereldreis zijn, er zijn zomerfestivals, surfen, varen…. Het leven is niet zo slecht hier!