Belangrijke informatie voor vertrek.

We hebben er enorm veel zin in, ondanks de enorme hoeveelheid werk die we zo vlak voor vertrek nog hadden. Ik denk dat we allemaal zeer opgelucht zijn als we deze haven achter ons kunnen laten. Hieronder alle belangrijke gegevens.


Satteliettelefoonnummer:

00870761144645 (alleen noodgevallen)

Email:

sjorshartbeat@gmail.com of
sjorsdobbelaar@hotmail.com

Ik kan email versturen via Inmarsat C. Dit is non-replyable mail. het is goed mogelijk dat email die ik hiermee verstuur in de junkmail beland. Hou dit dus goed in de gaten!

Weblog probeer ik zo goed mogelijk bij te houden.

De vloot is te volgen via de website van de ARC. www.worldcruising.com
klik rechtbovenaan op fleet viewer, zoek de hartbeat en zie waar we zijn in Google Earth!!

Kerstkaarten:

Rodney Bay Marina Limited
P.O. Box 1538, Castries,
St. Lucia, West Indies

Tot snel!!

Ettappe één bijna ten einde

Ik heb mijn weblog een beetje verwaarloosd. Hoewel het leven me nog steeds toelacht heb ik meer moeite deze reis als derde persoon te ervaren. Het is meer onderdeel van mijzelf geworden. En net zo min als ik mijn dagelijkse Amsterdamse besognes op internet zou willen zetten dit ook voor deze reis het klad er een beetje in. Na woest Marokko zijn we na Lanzarote nu op Gran Canaria. Een oase van orde, netheid en hygiëne. We zijn nu bezig met de voorbereidingen voor de overtocht. Hetgeen eigenlijk heel flexibel gaat gezien we er al 4 maanden mee bezig zijn, we de ins en outs van het schip goed kennen en bovenal weten wat we aan elkaar hebben. Het is vooral een logistieke operatie. De ouders van Annemieke zijn op bezoek en straks komen Oscar en Petra (de bemanning voor de oversteek) Dan moet er onderwijl nagedacht worden over foerageren, veiligheid er komt nog een enorme gennaker aan waar we nog nooit mee gezeild hebben en tenslotte ben ik vandaag begonnen met een duikcursus. De cursus is nu al heel leuk. Het enige lastige is dat het in het Spaans is. Goede opfriscursus dus.

Voor een uitgebreid verslag vanaf Essouira, Lanzarote en hier: www.deavonturenvandehartbeat.blogspot.com

Mobiel Spanje 0034 693109020

Mohammedia en El Jadida

Welcome to Marocco!!

Vanuit Tanger besluiten we samen met de RoXanne op te varen. Een soort verkapte wedstrijd zegmaar. Boris' schip is een vederlichte racer, de Hartbeat een moderne klassieker. Er zijn een oneindig aantal variabelen met zeilen die dat " op zeilen" in het voordeel van een van de schepen kan zijn. Met lichte wind is de Hartbeat nagenoeg kansloos. 50 ton sleep je niet zomaar door het water. De Roxanne met 15 ton gaat bij 20 knopen ruime wind "surfen", maar dan alleen weer bij weinig zeegang. Bij veel wind is de Hartbeat in het voordeel, langere waterlijn, veel meer zeiloppervlak en meer gewicht zorgt voor een stabiel, snel varend schip.

Dus, de spanning was om te snijden. Eerst ongeveer 5 mijl halve wind, de Roxanne en de Hartbeat gaan nek aan nek. De Roxanne ligt aan de lijzijde, maar heeft een strakkere koerslijn. De zeiler in Jan is ontwaakt en dus wordt alles uit de kast gehaald. We willen gijpen en meteen de genua bomen. De gijp lukt, maar nioet zo goed dat we de genua over bakboord kunnen houden. Dus indraaien, boom aanhaken en weer uitdraaien. In een echte wedstrijd was het leed nu al geleden. De Roxanne was al ver vooruit. Gelukkig deden we dit vooral voor de gezelligheid en Boris ging niet vol door maar wachtte op ons. Een mooie fotoshoot volgde. De Roxanne liet ons inlopen zodat wij ook hen konden vereeuwigen in onze strijd die zo langzamerhand epische trekjes begon te krijgen, vonden wij zelf. Eenmaal voorbij trok de wind aan en gingen de schepen urenlang gelijk op, maar echt uren! 10 knopen over de grond met als piekje, slechts voor een moment 12(!) knopen. Rond een uur of elf nam de wind weer af, voordeel gevend aan de concurrent. Bij 4 knopen de motor gestart en naar Mohammedia gemotord.

Een mini jachthaven tussen vissers en grote vrachtschepen. De luchtvervuiling is zo extreem dat het hele schip onder een dikke laag zuil en stof komt te liggen. Het is wel geestig hoe we afgemeerd liggen. Anker uit en gefileparkeerd (voor de scrabble fans) voor een rij kleinere schepen. Later komen ook de Roxanne en een Engels schip, de Fuerte, naast ons liggen. We komen ook steeds meer deelnemers van de ARC tegen, de organisatie waarmee we gaan oversteken. Maar vooral leuk is dat er steeds meer kinderen aan boord zijn. De drie gezamenlijke schepen zijn goed voor 10 kids. Mijn verjaardagsfeestje was geboren…..

Zoals het een goed verjaarspartijtje betaamd werd iedereen netjes uitgenodigd, zwembroek hoeft in deze contreien niet expliciet vermeld te worden en thuisbrengen was ook niet echt een probleem. ’s Ochtends meteen vereerd met een uitbundig versierde boot. Meteen met Elske op de fiets taart gaan halen. Marokko is echt briljant in zoetigheden. En met de woorden “Boulangerie, Pattiserie” ook nog makkelijk te vinden.
Ik heb super cadeautjes gekregen: een houten toverdoosje van Pieter, een typisch Marokkaans theepotje voor muntthee met glaasje, een ingegraveerde houten hand van Elske welke mij tegen onheil moet beschermen en een prachtig horloge van Jan en Annemieke! Vooral het horloge was al langer een echte wens. Zelfs Aline had aan me gedacht en bij bezoek in Lissabon al een cadeautje achtergelaten bij Annemieke.

Alle kindjes uitgenodigd, taart gegeten en de dag ontwikkeld in een ware sminck-frenzy! Topverjaardag!!

Nog even over Marokko; het stadje Mohammedia is echt de moeite waard om te bezoeken. Heel sfeervol en overal lekkere restaurantjes, verse groenten en fruit op straat en heel relaxte terrassen waar je uiteraard geen alcohol kan krijgen maar wel vers geperste sappen voor een habbekrats. Alles gaat hier een beetje met de Franse slag. Je krijgt helemaal niet het idee dat de Marokkanen lijden onder hun vroegere Franse overheersing. Ze spreken nog steeds goed en graag Frans. En ook in het Engels is het allemaal geen enkel probleem. Mohammedia is geen reisgidsstad. Maar gewoon een Marokkaanse stad. Geen overvolle Souks, geen middeleeuwse Medina, maar een moderne stad (met kerk op een prominente plaats) die verdraagzaamheid uitstraalt.

We zijn nu ongeveer 70 mijl verder in El Jadida. Waar wederom het eerste wat ons toegeroepen werd was: Welcome to Marocco!!

Tanger - stad van uiterste ervaringen -

Tanger is niet bepaald een stad die ik een warm hart toedraag. Vorig jaar bracht ze Jasper, Stef en mij een niet bepaald hartelijke ontvangst in Marokko. De auto waarmee wij door Marokko wilden reizen was "gestolen" en dus werd ze ingenomen door de autoriteiten. Na 12 uur onderhandelen, contact met Nederland en vele stempels kregen we de auto terug en mochten we de stinkende vis en ferry haven van Tanger verlaten. Ditmaal: het tegenovergestelde! Hoewel ik iedereen dus op het allerergste voorbereid had, was het inklaren een eitje. Een vriendelijke meneer nam gewoon al onze paspoorten in, stempelde het een en ander, kreeg een doos kralen voor zijn dochters mee en was weer vertrokken. Dat van die paspoorten was misschien wat vreemd, maar we hebben nog geen problemen gehad.

De entree van de haven was misschien nog vreemder. Tussen de zwaar vervuilende ferry's door manouvrerend zagen we opeens figuren voor de boot zwemmen. Deze "zwemmers" proberen op klaarlichte dag een vrachtwagen te bereiken. Dan is het doel in of onder een vrachtwagen te komen, op een ferry, naar Europa!! Een schrijnend, hopeloos gezicht. Al zwemmend duwen ze al hun bezittingen voor zich uit. Vaak niet meer dan een plastic zakje. Een zwerver in Amsterdam is rijk in vergelijking.

Ze moeten hun pogingen overdag doen omdat er 's avonds en 's nachts geen ferryverkeer is. Het is dus echt, echt hopeloos. De douanees en de politie doen niet eens moeite ze in een vroeg stadium te onderscheppen.

Het zijn dus weer superveel indrukken. Het is daarom ook bijzonder om hier weer terug te zijn en Tanger als stad nu te herwaarderen. Ik geef de reisgidsen nog steeds geen gelijk in hun lofzang over deze vieze stad. " Vergane glorie" volstaat, met een vleugje mysterie, dat dan weer wel.

We zijn ook weer verenigd met de RoXanne. (zie www.sailingroxanne.nl) Morgen gaan we verder zeilen naar Mohammedina, een tocht van 150 mijl en dus de langste sinds St. Malo - A Coruna. We gaan samen opzeilen met de Roxanne, niet echt een krachtmeting aangezien een X een echte racer is. Maar bij harde wind zijn wij in het voordeel door de langere waterlijn en de hoeveelheid zeil. Niet dat het een wedstrijd wordt, maar ja...

Ik heb ook een Marokkaanse simkaart gescoord voor 15 Dirhammen (ongeveer 1,50 E) het nummer is: 00212 (0) 19385329 en aangezien ik de 22e jarig ben verwacht ik stapels berichtjes!

Geef mij maar Amsterdam....

Geheel onverwachts ben ik vorige week in Nederlnad geweest, zoenverlof, zoals dat hier treffend genoemd wordt. Het was eigenlijk het plan dat Aline mij nog een keer zou opzoeken. Door tentamens van haar kant en ons strakke schema door Marokko werd een bezoek eigenlijk onmogelijk. We hadden ons er al bij neergelegd tot Jan en Annemieke met het idee kwamen dat ik dan maar naar haar toe moest. We lagen immers toch "verwaaid" in Málaga door Annemieke's kies en dat gaf mij de ruimte er even tussenuit te gaan.

Op zaterdag belde ik en maandagochtend zat ik in het vliegtuig. Een bizarre gebeurtenis; bijna drie maanden onderweg en binnen 48 uur zat ik weer in Nederland. Omdat bijna niemand het wist voelde het een beetje alsof ik niet aanwezig was en toch even mocht kijken in het leven van alle mensen die normaal zo actief deel uitmaken van mijn Amsterdamse leven. Als een soort na-de-dood ervaring. Dat klinkt griezeliger dan het was.

Het had grote voordelen. Je wordt geconfronteerd met het leven van iedereen waar je normaal of onderdeel van bent of actief op de hoogte. Ik was geen van beide meer. Dat maakt de indrukken heel eerlijk. Uiteindelijk heb ik superveel vriendjes kunnen zien en spreken. Jammer was dat Aline vrijwel de hele week moest werken, maar alleen 's avonds dus hele dagen door de Jordaan gewandeld, uit ontbijten en uit luchen is ook eigenlijk veel leuker dan 's avonds uit eten. Het is a. goedkoper b. supergezellig (nooit leeg) en c. en dat is het belangrijkste, je hebt kans dat je lekkerder eet dan je thuis zelf kan koken!!

Ook heel fijn om de familie weer even te zien, konden we de Kerst alvast even plannen..... Nee, het was serieus leuk mijn paps en mams weer te zien, maar helaas ook serieus... we hebben kerst gepland.

Met nu nog maar 2 maanden op de klok vind ik het fijn om weer terug te zijn en het weer volop mee te maken aan boord van "ons" geweldige schip. We hebben de eerste stap naar Marokko gemaakt en zijn nu in Ceuta. Eindelijk volk op de kade. De Roxanne is er ook weer, wat ook heel leuk is voor de kinderen. Ook een Belgisch echtpaar op een prachtige "Hutting" zijn heel aardig. Het is leuk dat het nu "drukker" wordt met reizigers. Een ander Nederlands echtpaar had nu 6(!) jaar in de Med gevaren en wilde nu wel gaan oversteken. Niet voor te stellen dat je iets gaat doen zonder eind in zicht...

Vanaf hier wennen aan Marokko en dan hup naar duister Tanger.

Hartbeat, op de gevoelige plaat

Bizar moment.. De eerste foto's van "ons" schip onder zeil. Niemand wist hoe het er tot nog toe uit zag!!

Gibraltar - koloniaal stukje Engeland -

Iedereen is weer blij dat we weer verder kunnen. Ergens te lang blijven werkt verlammend, de bootjes liggen immers in het water, waterskietjes bij de hand, de steiger een handige plek om al je rotzooi uit te stallen. Toch, als je alles weer weggestopt hebt in dekskisten de bootjes weer aan dek liggen en je weg kan varen heeft dat een soort zelfreinigend effect. Je moet namelijk alles perfect opruimen, alles vastzetten, anders kan je gewoon niet weg. Doe je het niet dan valt alles door het hele schip als je schuin gaat. Je beseft dan ook weer hoe weinig je eigenlijk nodig hebt aan materiele spullen om jezelf te vermaken.

Maar ook het tochtje is bijzonder. We varen naar Afrika. Door de straat van gibraltar varen is toch een belevenis. Ik heb het een keer eerder gedaan per Ferry, maar daar mochten we niet eens naar buiten dus totaal onvergelijkbaar. Nu hebben we alle tijd, het is op zichzelf geen mooie tocht omdat de wind met ons meedraait en we haar constant tegen hebben. We zien de legendarische Maanvis, die half spastisch aan de oppervlakte zweeft. Een wonderlijk dier die we al eens in een aquarium bezichtigd hebben. Het is een soort rog maar dan op zijn kant, meer kan ik er ook niet van maken. Het moet er raar uit gezien hebben voor de omliggende schepen om ons rondjes te zien draaien om een vis.

Even voor Gibraltar zagen we vlak voor het strand een wrak liggen. Een unieke kans! Anker uit en snorkelen maar. Echt heel gaaf om te zien. Stampendvol vissen en een een heus "Titanic" gevoel.



Nu dus voor in de haven van Gibraltar. Vandaag een supertoeristische tour genomen naar de apies, grotten en nog meer apies. Het is best leuk, maar vaak ook bijzonder armoedig. Op het "uitkijkpunt" bouwen ze pal in het "uitzicht" een enorm hotel. En als je naar Afrika wil kijken ligt de hele oceaan voorl met tankers wachtend op hun beurt om de haven in te mogen. Maar Historisch gezien (met een hoofdletter H) blijft het natuurlijk een fascinerende plek. Ook hier waren de Nederlanders weer vooraan om mee te doen met landje-pik. Het was een Nederlands-Britse vloot die de Moren en de Spanjaarden verjoeg van deze strategisch belangrijke plek, maar ook dit huzarenstukje van kolonisatie moesten wij onze meerdere in de Britten erkennen. Het is natuurlijk krankzinning dat de Engelsen de belangrijkste haven in Spanje bezitten!



De ansichtkaart



Een waarlijk prachtig uitzicht op Afrika, nietwaar??



Oh, heavenly father, get these basterds out of my sight!!

....

We gaan een klein stukje verder naar het oosten. Annemieke gaat naar de tandarts en we gaan op bezoek bij Kees en Rene, wonend in Malaga!

Bezinning

Voor vertrek ben je vooral bezig jezelf een beeld te geven over hoe het zal zijn; varen op een schip met een familie die je weliswaar kent maar tegelijkertijd ook helemaal niet. Hoe vaak heb niet verteld aan vrienden familie of eigenlijk tegen iedereen die het maar horen wilde wat mij te wachten stond en hoe het zou zijn. Dat alles anders gaat dan gepland wist ik misschien al wel, maar eraan wennen doe je maar langzaam. Voor vertrek speelde ik vaak met Google Earth, lijntjes trekken naar plekken op de wereld die we allemaal aan zouden doen, afstanden meten en kusten van exotische landen maar vast verkennen. Ik dacht toen ook nog dat een jaar zo een beetje alle tijd van de wereld was. En nu blijkt dat na 2, 5 maanden de tijd erg hard voorbij gaat. Collega wereldreizigers zeggen steevast: “Ga je maar een jaar?” “Veel te kort!” En, helaas, dat klopt, het programma zoals Jan en Annemieke en dus ik ook voor ogen hadden is te ambitieus gebleken. Bovendien klopt een programma ook niet met de belangrijkste doelstellingen van dit jaar, dat is namelijk: geen haast, nergens naar toe moeten en genieten.

Gevolg is wel dat we een paar ijkpunten van deze reis moeten laten varen; New York is eindeloos ver weg, de Middelandse Zee veel te groot en de afstand naar de Canarische eilanden is net zo ver als de afstand die we tot nog toe afgelegd hebben.

Tijd voor bezinning dus. Geen doelstellingen, maar rustig doorvaren, aanleggen waar dat uitkomt en de wereld je ritme laten bepalen.

Lisbõa

Vorig jaar zomer, op weg naar Marokko, was Lissabon een van de leukste plaatsen waar we gestopt zijn. We zijn toen niet in een keer door naar het doel gescheurd, maar reden rustig aan langs mooie plekken van Spanje en Portugal. Lissabon was een logische stap omdat Jasper, een van de reisgenoten een meisje kende die op dat moment daar met haar Portugese vader verbleef. Haar vader, Sergio, was universitair docent aan de UvA, kunsthistoricus en een geweldige verteller. Dat is ongeveer de beste wat je aan eigenschappen kunt wensen als je iets te weten wilt komen van een stad. We zijn daar toen drie nachten gebleven en een mooie tijd beleefd.

Nu precies een jaar later komt Aline naar Lissabon en heb ik drie daagjes “vrij” van het kindergeweld aan boord van de Hartbeat. En even later vind ik mijzelf weer met Sergio en zijn vrouw Trudy op het terras in Lissabon! Hij heeft zich ontpopt tot opiniemaker in de Portugese kranten, strijdend voor behoud van het cultureel erfgoed en het beschermde stadsgezicht. Portugezen hebben nu nog steeds last van een soort nationaal schuldbewustzijn over hun rol in de mondiale slavenhandel en hebben om die reden moeite echt trots te zijn op hun nationale schatten. De enorme monumenten worden bijvoorbeeld maar mondjesmaat opengesteld voor publiek en huizen meestal nog steeds regerings- en overheidsorganisaties. Lissabon is namelijk zeker zo mooi als bijvoorbeeld Barcelona, veel authentieker, en kleiner en toegankelijker dan Parijs. Maar de stad wordt niet gebruikt, er is amper een terras!

Wat er aan ontbreekt is een kleine Olympische Spelen of iets dergelijks. Het EK voetbal heeft ook niet helemaal gebracht wat nodig is om deze stad op de kaart te zetten.

Ik heb met Aline drie dagen in een heel fijn hotel gezeten en de mooiste plekken weer bezocht. Barrio Alto, Alfáma, Belèm allemaal mini-universa met heel eigen karakters. Super gegeten en zo goedkoop dat je gewoon een goede fles wijn kan bestellen!

Tot slot heeft Sergio het hele gezin Hart nog mee genomen op “schoolreis” naar het Expo-terrein van 1998. Een sterk contrasterend gebied met de rest van Lissabon. Het is namelijk hypermodern en sterk futuristische architectuur. Het is goed gelukt om ook na de wereldtentoonstelling de gebouwen en paviljoens goed te blijven gebruiken.

Annemieke en ik werden voorzien van allerlei architectonische kennis en het belang van de wereldtentoonstelling in bredere sociale en economische context en de kinderen werden getrakteerd op een Aquariumbezoek over de Atlantische Oceaan.



Typische architectuur met "Azulejos"



Na de Rijksdag nu de "Torre de Belèm"!!!



aah...

Parcent

Wegens werkzaamheden aan het schip zijn wij "op vakantie" en op bezoek bij mijn vader in Parcent. Heel fijne tijd. Ik beperk me tot een paar foto's van zwembadgekke kinderen.











"nachtzwemmen" is natuurlijk het allermooiste!

Dolfinarium Histericum

De gekte is op zijn hoogtepunt gekomen. Die korrelige foto’s die we tot nog toe moesten aanbieden kunnen gewist, de familie is een met de dolfijn. Onder sommigen van jullie zal de dolfijn beter bekend zijn als Flipper, maar helaas zwemt die alleen in tropische wateren en moeten wij het nog even doen met zijn Atlantische neven.

Er zijn mensen die een de dolfijn mythische krachten toedichten en aldus zich bij een groep afgerichte dolfijnen in een afgesloten stuk zee laten takelen om een beter mens te worden. De arme beesten krijgen geen eten zodat ze naar de freaks toe moeten zwemmen om het karige sprotje uit hun hand te eten.

Die status van gezelschapsdier is ook aan boord van de Hartbeat aan het opkomen. Terwijl je plat op de buik in de preekstoel kijkt en praat met spelende dolfijngezinnen lijk je je verstand te verliezen…. Maar het is geniaal! We hebben in totale hysterie ongeveer 500 foto’s gemaakt, veelal van enkel water in de hoop dat er eentje een salto maakt en 30 minuten video.

Ze schijnen er eigenlijk vooral voordeel uit te halen, dat voor de boeg zwemmen. Ze hoeven dan namelijk niet meer te zwemmen. De waterverplaatsing van het schip duwt ze vooruit. Ze zijn dus vooral lekker aan het chillen.




Delphinidae (Heel gewoon gebleven)

Na deze gekte aangekomen in Cascais, het Bloemendaal van Lissabon. Een mooie haven, fijne stad. Het enige probleem toch echt wel is dat het iedere dag ten minste windkracht 8 waait en we dus nog steeds de hele dag scheef in de boot zitten. Er is geen lijntje meer over waarmee we ons niet aan de kant hebben gebonden.

Wel heel leuk is dat onze Tarzan (Pieter) aan de lopende band vis vangt! We gaan in Spanje aan mijn vader vragen of ze eetbaar zijn!

Naar Corme, schuilen bij Laxe en door naar Portosin

Het is zaak dat we weer mijlen gaan maken. Volgende week moet er namelijk veel werk gedaan worden aan het schip waarvoor er mensen van de werf naar Lissabon komen. Een brandstofpomp werkt niet waardoor we opeens de helft aan dieselcapaciteit hebben. Er moet een generator uit elkaar gehaald worden en de satellietverbinding werkt nog niet en nog wat dingen die mijn inbeeldingsvermogen te buiten gaan. Vanuit Portosìn gaan we stevig stukken proberen af te leggen om zondag in Lissabon aan te komen.

Corme,
Heel anders dan we tot nu toe gezien hebben, een prachtige baai waar we voor anker kunnen (ook voor het eerst trouwens!). Hagelwitte stranden met grote rotsen met grotten voor het nodige veldwerk.



Donkere wolken pakten zich samen boven de kinderhoofdjes in dat mooie baaitje: de school ging beginnen!! Met een licht militair trekje werd de “Josephschool”-vlag gehesen en aan de slag. Annemiek en ik hebben het schema iets vervroegd om onze didactische kwaliteiten niet meteen tot het uiterste te dwingen en rustig te kunnen beginnen. Valt niet mee hoor, 730:18 zonder staartdeling. Die is hen namelijk vreemd: Afgeschaft: Nieuwe METHODE. 3 jaar tweede-fase frustratie kwam weer bovendrijven.

Gelukkig pakt iedereen het heel aardig op. De wetenschap dat ze gemiddeld drie uur per dag minder school hebben doet de kinders goed.
In de nacht van dinsdag op woensdag werd ik om 6 uur wakker door een hevig deinende boot en snoeiharde wind. Een lagedrukgebied trok over ons heen en zorgde voor een krachtige wind uit het zuiden, de enige onbeschutte kant van de baai. Ik was eigenlijk wel tevreden met mijn alertheid, om 6 uur wakker worden omdat je je ongerust maakt geeft hoop, dacht ik. De storm had al rond 1 uur ingezet en had Jan dus al een uurtje of 5 om het kwartier uit zijn slaap gehouden. Helaas voor mijn zeemansgevoel dus.
De ‘storm’ dwong ons naar de overkant van de baai te varen om aan de hoge wal te gaan liggen en enigszins beschut te ankeren. Dit gedwongen tochtje werd een aangenaam door het continue gezelschap van 2 of drie dolfijnen die ons de hele tijd volgden, voor de boeg uitsprongen en naast de boot uit het water kwamen. Echt bijzonder om te zien.



Laxe is absoluut niet het vermelden waard. Een soort Santpoort incluis Santpoortse feestweek. Wel een beetje gesurft, maar iets te woeste golven voor mijn skills.

Nu dan, Portosìn. Eindelijk weer douchen, stroom gebruiken etc. Chille haven in alweer een mooie baai en weer werden we een flink stuk gevolgd door een school van zeker twintig minidolfijnen (nee, het waren geen tonijnen of iets dergelijks) daar wordt je toch blij van.

Woensdag dus een weekje naar mijn vader in Parcent. Heel veel zin in!

Van St. Malo naar A Coruna

St Malo was een grote vooruitgang vergeleken met Granville. We lagen mooi aan de kade pal naast de oude ommuurde stad, gek genoeg aangeduid met het Spaanse “Intra Muros”. De stad ademt geschiedenis, net als het hele grensgebied tussen Normandie en Bretagne. De vele fortificaties in de rotsige kust, op zich al een verdedigingswerk van formaat, stammen uit de 16e en 17e eeuw, ter verdediging tegen de Nederlandse en Engelse vloten.

Niet dat deze omstandigheden ook maar enige indruk maken op de kinderen. Het strand, de surfplank en het dagelijkse ijsje zijn dan nog een stuk belangrijker. Ik heb trouwens ook gesurft. Helemaal niet eenvoudig en de jongens moesten mij dan ook regelmatig met het rubberbootje op komen halen om me weer stroomopwaarts te slepen. Nog iets dramatischer werd het toen ik voor de tweede maal het motortje gesloopt had door er nu slechts benzine in te gooien in plaats van mengsmering. Ik heb nu dus beide uitersten van het motortje gevergd: doorgesmeerd met hydroliekolie en doorgebrand door een gebrek aan olie. Overigens heeft “wonderjan” ook deze keer de schade weer ongedaan kunnen maken.

Voor de tocht naar Spanje kwam een neefje van Jan, Bastiaan ons versterken. Het was tenminste drie dagen varen dus zo voor een eerste keer helemaal niet gek om wat extra mankracht erbij te hebben. De tocht was echt heel bijzonder. Het is geniaal om te zien dat je van zeewater overgaat naar oceaanwater. Een helderblauwe kleur, en enorme muren van water die onder je door glijden. Een “nemo-zee” zoals de kinderen het noemen. De zee ziet er dan net zo uit als in “finding Nemo”: helemaal glad, maar toch een constant veranderend heuvellandschap.
De eerste nacht, ik had dienst samen met Bastiaan van 2 tot 6 uur, was werkelijk prachtig. De maan schijnt zo helder dat je er bij kunt lezen.



Tegemoetkomende schepen kun je goed zien dus het is betrekkelijk relaxed wachthouden. 's Ochtends als de zon bijna op komt is het licht dat over de oceaan klimt heel bijzonder.







De tweede dag, na nog wat uurtjes slapen konden we vol zeil zetten en de nieuwe kotterfok uitproberen. Vol grootzeil, Genua en Kotterfok zorgt voor een enorm zeiloppervlak en snelheden tot 9 knopen met 15 tot 20 knopen wind!

Toen we onze eerste walvis zagen, hebben we zelfs het zeil binnengehaald om met de motor proberen dichterbij te komen! Helaas kunnen die beesten nogal lang hun adem in houden en smeren ze hem als ze merken dat een bootje op ze af komt stieren.
Het was echt de ultieme dag zeilen. Strakblauwe lucht, goede wind, 9 knopen door het water en overal zeebeesten!

Helaas bleef het bij die dag want tijdens de nachtdienst betrok het weer en viel de wind weg. Moesten we weer de motor bij zetten om tijdens de nacht nog wat mijlen af te leggen.


Het blijft koud op zee.


De kinderen hebben de tocht goed afgelegd, ze slapen goed en alleen Robin is af en toe wat zeeziek. Veel Kolonisten en proberen een vis te vangen met de hengel doden de tijd. Niet dat dat nodig is eigenlijk want besef van tijd verdwijnt compleet. Door de nachtwacht veranderen ritmes compleet. Je eet wanneer je wilt om misselijkheid te voorkomen en voor je het weet moeten opeens de kinderen weer naar bed.

Hoewel A Coru~na nog niet helemaal het beloofde “Spanje” is voor Pieter (9 jaar met Spanje-Fetisj), is het wel wat graden warmer, zijn de havens ruimer (geen gedoe met locks) en last but not least kan ik eindelijk weer Spaans babbelen. Echt top na dat halfslachtige Frans. Ik ben met Annemiek, Imme en Bas op de vouwfietsjes de stad in geweest waar een paar kreeften hebben gescoord. Bas heeft uit Nederland een kinderzitje voor op de fiets meegenomen, een ware bezienswaardigheid: Een jongetje met blonde krulletjes in een kinderzitje voorop een vouwfiets! Uniek!

We gaan hier nog een paar dagen blijven. Proberen contact te maken met Engelse kinderen die ook op wereldreis zijn, er zijn zomerfestivals, surfen, varen…. Het leven is niet zo slecht hier!

St. Malo

Het is nog niet echt warm, maar St. Malo is absoluut de moeite waard om te bezoeken. We liggen wederom in een lock, een soort badkuip, zodat we niet op onze kant komen te liggen. Maar dit keer in ons voordeel. We liggen pal naast de oude stadsmuur met daarachter de mooie historische stad van St. Malo. Vanaf fort "Hollande" heb je een geniaal uitzicht op zee. Ik lees nu een mooi boek: Stemmen uit Zee dat gaat over de nederlandse koloniale tijd in Zuid Afrika. Het koude water, de harde wind en de vele rotsige eilandjes voor de kust doen mij daar aan denken ondanks dat ik nog nooit in Zuid Afrika geweest ben.

En dat deze bootjes hier rond varen versterkt dat gevoel!



Morgen naar Mont St. Michel!

Blankenberge, Nieuwpoort, Guernsey, Sark en Granville….

Techniek staat voor niets, dat blijkt want hoewel het schip vol zit met de allermodernste communicatiemiddelen hebben wij nochthans alleen onze mobiele telefoons kunnen gebruiken. Vandaar dat de goede weblogvoornemens een beetje zijn gezonken.

Ik had me voorgenomen geen enorme lappen tekst te produceren om verveling te voorkomen. Het doet me namelijk deugd het contact te onderhouden. Ik verveel me daarom ook graag met jullie verhalen! Stuur maar op!

Ter zake.

Na Blankenberge om 5 uur vertrokken uit Breskens om naar Guernsey te gaan, een van de Kanaaleilanden voor de kust van Frankrijk. Helaas is het voor iedereen nog een beetje wennen. Alle kinderen ziek en kotsen, totaal ander weer dan voorspelt en dus de tocht afgebroken en de haven van Nieuwpoort binnengelopen.



De kinderen opgelapt, het schip zeilklaar gemaakt, vroeg gaan slapen en weer om 5 uur op om optimaal van de stroom te profiteren op weg naar Guernsey. Ook nu zat het weerbericht er helemaal naast zodat we tijdens de 30 uur durende tocht slechts 3 uur gezeild hebben. Deze overtocht was ondanks het motorgeluid wel een mooie belevenis. Het Kanaal is namelijk een van de drukst bevaren wateren ter wereld en nachtdienst is dus op zijn minste spannend. Hysterisch onder dek om te kijken wat dat lichtje is dat opeens op ramkoers ligt.

Het navigeren is trouwens ook een mooie aangelegenheid. Niemand aan boord weet iets van computers. En we kunnen dus absoluut niet alles uit de apparatuur halen wat er in zit. Het blijft, om er nog maar eens eentje uit de kast te halen, schipperen!

Het was echter wel dankzij de zeilervaring van Jan en Annemieke dat we uiteindelijk met stroom mee de haven van Guernsey, St Peter Port, binnenliepen. De Kanaaleilanden kennen enorme hoogteverschillen van de zeespiegel. Om die reden zijn er gee vaste havens maar enkel drijfsteigers of zogenaamde “Locks”. Best leuk om met de rubberbootjes van en naar de kant te gaan.



Ik heb met al mijn zeilervaring vooral dingen gesloopt. Ik heb een Yamaha 5 PK motor gevuld met hydrauliekolie en ik heb gister een vistonnetje overvaren. Zo’n ding kan de schroef serieus beschadigen. Gelukkig kan de motor gemaakt en heeft de schroef het overleefd.

Na 5 dagen chillen doorgegaan met de eerste etappe waarin we alle tijd hebben, geen doel anders dan de waan van de dag. We zeilen naar het eiland Sark, in een baai geankerd en heerlijk gebarbequed. Daarna alles inpakken en hup door naar Granville.



La douce France is helemaal niet zo douce als we aankomen. Het is koud als we om half 2 in de ochtend het lock binnenvaren alwaar blijkt dat we moeten aanleggen aan een zeker 5 meter hoge muur! Ik klim omhoog om met de landvasten te slepen. Gelukkig kreeg ik wat hulp van een forse man type zeebonk die zo snel een knoop om de bolder maakte dat ik alleen maar een verdwaasd “voila” uit kon kramen.

Het nadeel van een schip met dergelijke afmetingen: Met de grote getijdenverschillen kunnen we hier niet in de gewone havens. De lock in Granville is bedoeld voor visserschepen en onze “muur” draagt de lokale metaalverbrandingsfabriek. Dat ging hem niet worden en we besluiten na Imme’s verjaardag, maandag 23 juli werd hij 2, verder te zeilen naar St. Malo.



Imme's verjaardag was trouwens een groot succes. Zijn mooiste kado? Een roze babyborn wandelwagen waarmee hij door de straten raced, het ding trappen en steigers opsleept en weer verwoed voortduwd alsof zijn leven ervan afhangt !!!

 

Overtocht van Rotterdam naar Breskens. Om het geluid van de motor een beetje te ontlopen: Chillen op de punt.

Van start!!

Ondanks dat we niet vrijdag maar pas zondag vertrokken begint het besef wat we aan het doen zijn nu wel zachtjes aan door te dringen. We gaan een wereldreis maken en dus de meest bijzondere plekken op deze aardbol aandoen en daarbij nog even vier kinderen opvoeden, lesgeven en vermaken.

We zijn zondag met prachtig weer maar zonder wind van de Rotterdamse Veerhaven naar Breskens gemotord. Op zich een prettige tocht om mee te beginnen. Er wordt op dit momenent hard gewerkt aan de verstaging van de mast en er komt een nieuw grootzeil op. Vrijdag moet het klaar zijn dan nog wat proefvaren om zaterdagochtend in 36 uur naar Guernsey te varen. Dat wordt mijn vuurdoop. Ik heb nachtdienst!!