De maand van...

Bijna een maand onderweg. Ik heb nog een aardig beeld gekregen van het Caraibisch gebied, de eilanden, het klimaat, de mensen. Ik verwachtte eigenlijk eerder weg te varen richting het noorden om New York te kunnen halen. Maar we zijn nu na een klein rondje weer terug waar ik opgestapt was: Sint Maarten. Om een of andere reden is het hier nu Carnaval.... een goede reden om te blijven.

Het is bijzonder geweest om de minder bekende eilanden van het Nederlands Koninkrijk te bezoeken. Bijna iedereen heeft wel beeld bij Curacao en Bonaire. En Aruba is sinds Joran van der S. bekender dan Lourdes in haar hoogtijdagen.

Hoe anders is dat bij Saba, St Eustatius en Sint Maarten. Het zijn vaak brokken steen zonder stranden, natuurlijke baaien en waar iedere vorm van landbouw onmogelijk is. Wat moet je er dan mee kan je je afvragen. Wel, het verhaal gaat dat Nederland juist ge"interesseerd was in dergelijke steenklompen omdat er minder om gevochten werd en ze zeer geschikt waren als handelspost en opslag en doorvoer van slaven, goederen etc. Op St. Eustatius (Statia) zijn de slavenpaden en oude architectuur nog prominent aanwezig. We zijn (met alle kinderen) naar de rand van de vulkaan geklommen wat voor een zeer spectaculair uitzicht zorgde. Op Saba heb ik mijn eerste jungletocht(je) gemaakt incluis slangen en ander gevaarlijk spul.

Saba is echt een spectaculair eiland. Prachtig gedoken, leuke dorpjes. Een soort Archeon is het met dito acteurs die daar een beetje rondhangen. En hoe raar is het om de Nederlandse vlag te zien en verkeersborden met "verboden te parkeren" en "korps Politie Nederlandse Antillen". Verder spreekt namelijk niemand Nederlands. Bovendien betalen ze in dollars en is echt absoluut niemand ook maar enigzins bewust van enige band met Nederland. Financieel lijken de eilanden echter zwaar te leunen op Nederland. De Antilliaanse ontwikkelingsbank is de enige opdrachtgever van elk bouwproject. Evenzo is de sociale verzekeringsbank, de brandweer, de politie en elk andere voorziening die enkel geld kost Nederlands, de rest; casino's bedrijven restaurants, alles Engels

De eigenlijke reden dat we niet meteen naar het Noorden voeren na aankomst was de Classic Regatta op Antigua. Jan wilde graag gaan kijken. In het bijzonder naar de J boten, oude America's cuppers uit de jaren 30. Enkele bestaan nog steeds en er worden veel tekeningen onder het stof vandaan gehaald om ze opnieuw te bouwen. De J's zijn echt de formule 1 van het klassieke zeilen op dit moment en garanderen spektakel. Bij aankomst op Antigua zagen we de Ranger en de Velsheada "warmdraaien". Ongelooflijk hard gaat dat. 40 meter lang, slechts 6 meter breed en een mast van 56 meter is nauwelijks te missen, maar met die snelheid eenvoudig in de weg liggen.

De volgende dag bij de eerste race langs de kust omhoog geklommen om een goed beeld te krijgen van het wedstrijdveld. De grootste schepen starten als laatst en halen vervolgens alle kleine reeds gestarte bootjes in. Zo'n bootje kan zomaar 50 voet zijn maar lijken optimistjes naast de racemonsters. 's Middags vonden we drie heren op leeftijd liggend op het strand met rubberboot voortgeduwd door een 250 pk motor. Hetgeen nog steeds hypnotiserend werkt op de de jongens. In no time hadden ze en ritje geregeld en contact was gelegd met wie uiteindelijk de eigenaar van Velsheada bleek te zijn. Annemiek en haar vriendinnen maakten het af door uitgenodigd te worden op de bystander van Velsheada. De bystander is letterlijk een bijboot van het zeiljacht, maar wat voor een. Zeker 30-40 meter motorboot en geheel in stijl van de Velsheada dus prachtig. De kinderen opgesloten in de "game room" en de grote kinderen over bootjes praten. Het zijn echt de groten der aarde op zeilgebied die daar rondlopen, team New Zealand vaart de boot. Nautisch architect Gerard Dijkstra is er natuurlijk en veel jongens met heeeeel veeeeel geld.

Dit was allemaal leuk en spannend maar de echte treat was voor Jan, hij werd uitgenodigd om de volgende dag mee te racen... hij wel.

Het is nog veel lastiger om bij te houden wat ik zie en meemaak. De periode is korter, de indrukken wisselen elkaar sneller af. Doordat alle eilanden dicht bij elkaar liggen zijn er veel korte bezoekjes, herhaling van bezoekjes, ’s avonds weer weg varen etc.

Daarbij verveelt het niet om van de ene paradijslijke, door palmen omgeven, wit zandstrand naar het andere te varen, maar wel om daarover te oreren op een weblog.

Wel van nieuwswaarde zijn onze plannen voor de terugreis. New York is van de baan, Bermuda is van de baan, zelfs de Middelands Zee is van de baan. Ik ga met een professionele bemanning Hartbeat overvaren van Tortola naar de Azoren! ongeveer 10 dagen varen met die hard zeilers lijkt me een welkome afwisseling van het familievaren. De familie gaat tussentijds naar de VS en vliegt naar de Azoren. Vandaar varen we zelf naar de Engelse Zuidkust. Ik ben dan de enige die het hele rondje ”Atlantic” heeft afgemaakt! toch iets waar ik echt blij mee ben. 20 juli zijn we weer in Nederland.

En GO!!!

Kan het leven in 8 uur vliegen meer veranderen? Ik denk het niet. Van het druilerige Amsterdam naar het paradijs op aarde. Althans zo lijkt het op het oog. Ik heb een geweldige tijd gehad in Nederland maar heb mijn studentenveren weer afgeschud voor een nieuw vachtje scheepsmaat.



Vanaf St Maarten, vooral vergane glorie meteen naar St Barthelemey gevaren. Daar geankerd in zo'n baaitje van de ansichtkaarten. Meteen de surfplank overboord gedonderd en lekker verbrand... een goed begin me dunkt.

We liggen nu in bovenstaande haven in Gustava. Straks weer verder naar de volgende baai voor lunch en schildpad snorkelen!

Ik mis Nederland best een beetje maar kijk ook heel erg uit naar de avonturen die vooruit liggen aan boord van de Hartbeat.

Belangrijke informatie voor vertrek.

We hebben er enorm veel zin in, ondanks de enorme hoeveelheid werk die we zo vlak voor vertrek nog hadden. Ik denk dat we allemaal zeer opgelucht zijn als we deze haven achter ons kunnen laten. Hieronder alle belangrijke gegevens.


Satteliettelefoonnummer:

00870761144645 (alleen noodgevallen)

Email:

sjorshartbeat@gmail.com of
sjorsdobbelaar@hotmail.com

Ik kan email versturen via Inmarsat C. Dit is non-replyable mail. het is goed mogelijk dat email die ik hiermee verstuur in de junkmail beland. Hou dit dus goed in de gaten!

Weblog probeer ik zo goed mogelijk bij te houden.

De vloot is te volgen via de website van de ARC. www.worldcruising.com
klik rechtbovenaan op fleet viewer, zoek de hartbeat en zie waar we zijn in Google Earth!!

Kerstkaarten:

Rodney Bay Marina Limited
P.O. Box 1538, Castries,
St. Lucia, West Indies

Tot snel!!

Ettappe één bijna ten einde

Ik heb mijn weblog een beetje verwaarloosd. Hoewel het leven me nog steeds toelacht heb ik meer moeite deze reis als derde persoon te ervaren. Het is meer onderdeel van mijzelf geworden. En net zo min als ik mijn dagelijkse Amsterdamse besognes op internet zou willen zetten dit ook voor deze reis het klad er een beetje in. Na woest Marokko zijn we na Lanzarote nu op Gran Canaria. Een oase van orde, netheid en hygiëne. We zijn nu bezig met de voorbereidingen voor de overtocht. Hetgeen eigenlijk heel flexibel gaat gezien we er al 4 maanden mee bezig zijn, we de ins en outs van het schip goed kennen en bovenal weten wat we aan elkaar hebben. Het is vooral een logistieke operatie. De ouders van Annemieke zijn op bezoek en straks komen Oscar en Petra (de bemanning voor de oversteek) Dan moet er onderwijl nagedacht worden over foerageren, veiligheid er komt nog een enorme gennaker aan waar we nog nooit mee gezeild hebben en tenslotte ben ik vandaag begonnen met een duikcursus. De cursus is nu al heel leuk. Het enige lastige is dat het in het Spaans is. Goede opfriscursus dus.

Voor een uitgebreid verslag vanaf Essouira, Lanzarote en hier: www.deavonturenvandehartbeat.blogspot.com

Mobiel Spanje 0034 693109020

Mohammedia en El Jadida

Welcome to Marocco!!

Vanuit Tanger besluiten we samen met de RoXanne op te varen. Een soort verkapte wedstrijd zegmaar. Boris' schip is een vederlichte racer, de Hartbeat een moderne klassieker. Er zijn een oneindig aantal variabelen met zeilen die dat " op zeilen" in het voordeel van een van de schepen kan zijn. Met lichte wind is de Hartbeat nagenoeg kansloos. 50 ton sleep je niet zomaar door het water. De Roxanne met 15 ton gaat bij 20 knopen ruime wind "surfen", maar dan alleen weer bij weinig zeegang. Bij veel wind is de Hartbeat in het voordeel, langere waterlijn, veel meer zeiloppervlak en meer gewicht zorgt voor een stabiel, snel varend schip.

Dus, de spanning was om te snijden. Eerst ongeveer 5 mijl halve wind, de Roxanne en de Hartbeat gaan nek aan nek. De Roxanne ligt aan de lijzijde, maar heeft een strakkere koerslijn. De zeiler in Jan is ontwaakt en dus wordt alles uit de kast gehaald. We willen gijpen en meteen de genua bomen. De gijp lukt, maar nioet zo goed dat we de genua over bakboord kunnen houden. Dus indraaien, boom aanhaken en weer uitdraaien. In een echte wedstrijd was het leed nu al geleden. De Roxanne was al ver vooruit. Gelukkig deden we dit vooral voor de gezelligheid en Boris ging niet vol door maar wachtte op ons. Een mooie fotoshoot volgde. De Roxanne liet ons inlopen zodat wij ook hen konden vereeuwigen in onze strijd die zo langzamerhand epische trekjes begon te krijgen, vonden wij zelf. Eenmaal voorbij trok de wind aan en gingen de schepen urenlang gelijk op, maar echt uren! 10 knopen over de grond met als piekje, slechts voor een moment 12(!) knopen. Rond een uur of elf nam de wind weer af, voordeel gevend aan de concurrent. Bij 4 knopen de motor gestart en naar Mohammedia gemotord.

Een mini jachthaven tussen vissers en grote vrachtschepen. De luchtvervuiling is zo extreem dat het hele schip onder een dikke laag zuil en stof komt te liggen. Het is wel geestig hoe we afgemeerd liggen. Anker uit en gefileparkeerd (voor de scrabble fans) voor een rij kleinere schepen. Later komen ook de Roxanne en een Engels schip, de Fuerte, naast ons liggen. We komen ook steeds meer deelnemers van de ARC tegen, de organisatie waarmee we gaan oversteken. Maar vooral leuk is dat er steeds meer kinderen aan boord zijn. De drie gezamenlijke schepen zijn goed voor 10 kids. Mijn verjaardagsfeestje was geboren…..

Zoals het een goed verjaarspartijtje betaamd werd iedereen netjes uitgenodigd, zwembroek hoeft in deze contreien niet expliciet vermeld te worden en thuisbrengen was ook niet echt een probleem. ’s Ochtends meteen vereerd met een uitbundig versierde boot. Meteen met Elske op de fiets taart gaan halen. Marokko is echt briljant in zoetigheden. En met de woorden “Boulangerie, Pattiserie” ook nog makkelijk te vinden.
Ik heb super cadeautjes gekregen: een houten toverdoosje van Pieter, een typisch Marokkaans theepotje voor muntthee met glaasje, een ingegraveerde houten hand van Elske welke mij tegen onheil moet beschermen en een prachtig horloge van Jan en Annemieke! Vooral het horloge was al langer een echte wens. Zelfs Aline had aan me gedacht en bij bezoek in Lissabon al een cadeautje achtergelaten bij Annemieke.

Alle kindjes uitgenodigd, taart gegeten en de dag ontwikkeld in een ware sminck-frenzy! Topverjaardag!!

Nog even over Marokko; het stadje Mohammedia is echt de moeite waard om te bezoeken. Heel sfeervol en overal lekkere restaurantjes, verse groenten en fruit op straat en heel relaxte terrassen waar je uiteraard geen alcohol kan krijgen maar wel vers geperste sappen voor een habbekrats. Alles gaat hier een beetje met de Franse slag. Je krijgt helemaal niet het idee dat de Marokkanen lijden onder hun vroegere Franse overheersing. Ze spreken nog steeds goed en graag Frans. En ook in het Engels is het allemaal geen enkel probleem. Mohammedia is geen reisgidsstad. Maar gewoon een Marokkaanse stad. Geen overvolle Souks, geen middeleeuwse Medina, maar een moderne stad (met kerk op een prominente plaats) die verdraagzaamheid uitstraalt.

We zijn nu ongeveer 70 mijl verder in El Jadida. Waar wederom het eerste wat ons toegeroepen werd was: Welcome to Marocco!!

Tanger - stad van uiterste ervaringen -

Tanger is niet bepaald een stad die ik een warm hart toedraag. Vorig jaar bracht ze Jasper, Stef en mij een niet bepaald hartelijke ontvangst in Marokko. De auto waarmee wij door Marokko wilden reizen was "gestolen" en dus werd ze ingenomen door de autoriteiten. Na 12 uur onderhandelen, contact met Nederland en vele stempels kregen we de auto terug en mochten we de stinkende vis en ferry haven van Tanger verlaten. Ditmaal: het tegenovergestelde! Hoewel ik iedereen dus op het allerergste voorbereid had, was het inklaren een eitje. Een vriendelijke meneer nam gewoon al onze paspoorten in, stempelde het een en ander, kreeg een doos kralen voor zijn dochters mee en was weer vertrokken. Dat van die paspoorten was misschien wat vreemd, maar we hebben nog geen problemen gehad.

De entree van de haven was misschien nog vreemder. Tussen de zwaar vervuilende ferry's door manouvrerend zagen we opeens figuren voor de boot zwemmen. Deze "zwemmers" proberen op klaarlichte dag een vrachtwagen te bereiken. Dan is het doel in of onder een vrachtwagen te komen, op een ferry, naar Europa!! Een schrijnend, hopeloos gezicht. Al zwemmend duwen ze al hun bezittingen voor zich uit. Vaak niet meer dan een plastic zakje. Een zwerver in Amsterdam is rijk in vergelijking.

Ze moeten hun pogingen overdag doen omdat er 's avonds en 's nachts geen ferryverkeer is. Het is dus echt, echt hopeloos. De douanees en de politie doen niet eens moeite ze in een vroeg stadium te onderscheppen.

Het zijn dus weer superveel indrukken. Het is daarom ook bijzonder om hier weer terug te zijn en Tanger als stad nu te herwaarderen. Ik geef de reisgidsen nog steeds geen gelijk in hun lofzang over deze vieze stad. " Vergane glorie" volstaat, met een vleugje mysterie, dat dan weer wel.

We zijn ook weer verenigd met de RoXanne. (zie www.sailingroxanne.nl) Morgen gaan we verder zeilen naar Mohammedina, een tocht van 150 mijl en dus de langste sinds St. Malo - A Coruna. We gaan samen opzeilen met de Roxanne, niet echt een krachtmeting aangezien een X een echte racer is. Maar bij harde wind zijn wij in het voordeel door de langere waterlijn en de hoeveelheid zeil. Niet dat het een wedstrijd wordt, maar ja...

Ik heb ook een Marokkaanse simkaart gescoord voor 15 Dirhammen (ongeveer 1,50 E) het nummer is: 00212 (0) 19385329 en aangezien ik de 22e jarig ben verwacht ik stapels berichtjes!

Geef mij maar Amsterdam....

Geheel onverwachts ben ik vorige week in Nederlnad geweest, zoenverlof, zoals dat hier treffend genoemd wordt. Het was eigenlijk het plan dat Aline mij nog een keer zou opzoeken. Door tentamens van haar kant en ons strakke schema door Marokko werd een bezoek eigenlijk onmogelijk. We hadden ons er al bij neergelegd tot Jan en Annemieke met het idee kwamen dat ik dan maar naar haar toe moest. We lagen immers toch "verwaaid" in Málaga door Annemieke's kies en dat gaf mij de ruimte er even tussenuit te gaan.

Op zaterdag belde ik en maandagochtend zat ik in het vliegtuig. Een bizarre gebeurtenis; bijna drie maanden onderweg en binnen 48 uur zat ik weer in Nederland. Omdat bijna niemand het wist voelde het een beetje alsof ik niet aanwezig was en toch even mocht kijken in het leven van alle mensen die normaal zo actief deel uitmaken van mijn Amsterdamse leven. Als een soort na-de-dood ervaring. Dat klinkt griezeliger dan het was.

Het had grote voordelen. Je wordt geconfronteerd met het leven van iedereen waar je normaal of onderdeel van bent of actief op de hoogte. Ik was geen van beide meer. Dat maakt de indrukken heel eerlijk. Uiteindelijk heb ik superveel vriendjes kunnen zien en spreken. Jammer was dat Aline vrijwel de hele week moest werken, maar alleen 's avonds dus hele dagen door de Jordaan gewandeld, uit ontbijten en uit luchen is ook eigenlijk veel leuker dan 's avonds uit eten. Het is a. goedkoper b. supergezellig (nooit leeg) en c. en dat is het belangrijkste, je hebt kans dat je lekkerder eet dan je thuis zelf kan koken!!

Ook heel fijn om de familie weer even te zien, konden we de Kerst alvast even plannen..... Nee, het was serieus leuk mijn paps en mams weer te zien, maar helaas ook serieus... we hebben kerst gepland.

Met nu nog maar 2 maanden op de klok vind ik het fijn om weer terug te zijn en het weer volop mee te maken aan boord van "ons" geweldige schip. We hebben de eerste stap naar Marokko gemaakt en zijn nu in Ceuta. Eindelijk volk op de kade. De Roxanne is er ook weer, wat ook heel leuk is voor de kinderen. Ook een Belgisch echtpaar op een prachtige "Hutting" zijn heel aardig. Het is leuk dat het nu "drukker" wordt met reizigers. Een ander Nederlands echtpaar had nu 6(!) jaar in de Med gevaren en wilde nu wel gaan oversteken. Niet voor te stellen dat je iets gaat doen zonder eind in zicht...

Vanaf hier wennen aan Marokko en dan hup naar duister Tanger.