Mohammedia en El Jadida

Welcome to Marocco!!

Vanuit Tanger besluiten we samen met de RoXanne op te varen. Een soort verkapte wedstrijd zegmaar. Boris' schip is een vederlichte racer, de Hartbeat een moderne klassieker. Er zijn een oneindig aantal variabelen met zeilen die dat " op zeilen" in het voordeel van een van de schepen kan zijn. Met lichte wind is de Hartbeat nagenoeg kansloos. 50 ton sleep je niet zomaar door het water. De Roxanne met 15 ton gaat bij 20 knopen ruime wind "surfen", maar dan alleen weer bij weinig zeegang. Bij veel wind is de Hartbeat in het voordeel, langere waterlijn, veel meer zeiloppervlak en meer gewicht zorgt voor een stabiel, snel varend schip.

Dus, de spanning was om te snijden. Eerst ongeveer 5 mijl halve wind, de Roxanne en de Hartbeat gaan nek aan nek. De Roxanne ligt aan de lijzijde, maar heeft een strakkere koerslijn. De zeiler in Jan is ontwaakt en dus wordt alles uit de kast gehaald. We willen gijpen en meteen de genua bomen. De gijp lukt, maar nioet zo goed dat we de genua over bakboord kunnen houden. Dus indraaien, boom aanhaken en weer uitdraaien. In een echte wedstrijd was het leed nu al geleden. De Roxanne was al ver vooruit. Gelukkig deden we dit vooral voor de gezelligheid en Boris ging niet vol door maar wachtte op ons. Een mooie fotoshoot volgde. De Roxanne liet ons inlopen zodat wij ook hen konden vereeuwigen in onze strijd die zo langzamerhand epische trekjes begon te krijgen, vonden wij zelf. Eenmaal voorbij trok de wind aan en gingen de schepen urenlang gelijk op, maar echt uren! 10 knopen over de grond met als piekje, slechts voor een moment 12(!) knopen. Rond een uur of elf nam de wind weer af, voordeel gevend aan de concurrent. Bij 4 knopen de motor gestart en naar Mohammedia gemotord.

Een mini jachthaven tussen vissers en grote vrachtschepen. De luchtvervuiling is zo extreem dat het hele schip onder een dikke laag zuil en stof komt te liggen. Het is wel geestig hoe we afgemeerd liggen. Anker uit en gefileparkeerd (voor de scrabble fans) voor een rij kleinere schepen. Later komen ook de Roxanne en een Engels schip, de Fuerte, naast ons liggen. We komen ook steeds meer deelnemers van de ARC tegen, de organisatie waarmee we gaan oversteken. Maar vooral leuk is dat er steeds meer kinderen aan boord zijn. De drie gezamenlijke schepen zijn goed voor 10 kids. Mijn verjaardagsfeestje was geboren…..

Zoals het een goed verjaarspartijtje betaamd werd iedereen netjes uitgenodigd, zwembroek hoeft in deze contreien niet expliciet vermeld te worden en thuisbrengen was ook niet echt een probleem. ’s Ochtends meteen vereerd met een uitbundig versierde boot. Meteen met Elske op de fiets taart gaan halen. Marokko is echt briljant in zoetigheden. En met de woorden “Boulangerie, Pattiserie” ook nog makkelijk te vinden.
Ik heb super cadeautjes gekregen: een houten toverdoosje van Pieter, een typisch Marokkaans theepotje voor muntthee met glaasje, een ingegraveerde houten hand van Elske welke mij tegen onheil moet beschermen en een prachtig horloge van Jan en Annemieke! Vooral het horloge was al langer een echte wens. Zelfs Aline had aan me gedacht en bij bezoek in Lissabon al een cadeautje achtergelaten bij Annemieke.

Alle kindjes uitgenodigd, taart gegeten en de dag ontwikkeld in een ware sminck-frenzy! Topverjaardag!!

Nog even over Marokko; het stadje Mohammedia is echt de moeite waard om te bezoeken. Heel sfeervol en overal lekkere restaurantjes, verse groenten en fruit op straat en heel relaxte terrassen waar je uiteraard geen alcohol kan krijgen maar wel vers geperste sappen voor een habbekrats. Alles gaat hier een beetje met de Franse slag. Je krijgt helemaal niet het idee dat de Marokkanen lijden onder hun vroegere Franse overheersing. Ze spreken nog steeds goed en graag Frans. En ook in het Engels is het allemaal geen enkel probleem. Mohammedia is geen reisgidsstad. Maar gewoon een Marokkaanse stad. Geen overvolle Souks, geen middeleeuwse Medina, maar een moderne stad (met kerk op een prominente plaats) die verdraagzaamheid uitstraalt.

We zijn nu ongeveer 70 mijl verder in El Jadida. Waar wederom het eerste wat ons toegeroepen werd was: Welcome to Marocco!!