Bezinning

Voor vertrek ben je vooral bezig jezelf een beeld te geven over hoe het zal zijn; varen op een schip met een familie die je weliswaar kent maar tegelijkertijd ook helemaal niet. Hoe vaak heb niet verteld aan vrienden familie of eigenlijk tegen iedereen die het maar horen wilde wat mij te wachten stond en hoe het zou zijn. Dat alles anders gaat dan gepland wist ik misschien al wel, maar eraan wennen doe je maar langzaam. Voor vertrek speelde ik vaak met Google Earth, lijntjes trekken naar plekken op de wereld die we allemaal aan zouden doen, afstanden meten en kusten van exotische landen maar vast verkennen. Ik dacht toen ook nog dat een jaar zo een beetje alle tijd van de wereld was. En nu blijkt dat na 2, 5 maanden de tijd erg hard voorbij gaat. Collega wereldreizigers zeggen steevast: “Ga je maar een jaar?” “Veel te kort!” En, helaas, dat klopt, het programma zoals Jan en Annemieke en dus ik ook voor ogen hadden is te ambitieus gebleken. Bovendien klopt een programma ook niet met de belangrijkste doelstellingen van dit jaar, dat is namelijk: geen haast, nergens naar toe moeten en genieten.

Gevolg is wel dat we een paar ijkpunten van deze reis moeten laten varen; New York is eindeloos ver weg, de Middelandse Zee veel te groot en de afstand naar de Canarische eilanden is net zo ver als de afstand die we tot nog toe afgelegd hebben.

Tijd voor bezinning dus. Geen doelstellingen, maar rustig doorvaren, aanleggen waar dat uitkomt en de wereld je ritme laten bepalen.