Hartbeat, op de gevoelige plaat

Bizar moment.. De eerste foto's van "ons" schip onder zeil. Niemand wist hoe het er tot nog toe uit zag!!

Gibraltar - koloniaal stukje Engeland -

Iedereen is weer blij dat we weer verder kunnen. Ergens te lang blijven werkt verlammend, de bootjes liggen immers in het water, waterskietjes bij de hand, de steiger een handige plek om al je rotzooi uit te stallen. Toch, als je alles weer weggestopt hebt in dekskisten de bootjes weer aan dek liggen en je weg kan varen heeft dat een soort zelfreinigend effect. Je moet namelijk alles perfect opruimen, alles vastzetten, anders kan je gewoon niet weg. Doe je het niet dan valt alles door het hele schip als je schuin gaat. Je beseft dan ook weer hoe weinig je eigenlijk nodig hebt aan materiele spullen om jezelf te vermaken.

Maar ook het tochtje is bijzonder. We varen naar Afrika. Door de straat van gibraltar varen is toch een belevenis. Ik heb het een keer eerder gedaan per Ferry, maar daar mochten we niet eens naar buiten dus totaal onvergelijkbaar. Nu hebben we alle tijd, het is op zichzelf geen mooie tocht omdat de wind met ons meedraait en we haar constant tegen hebben. We zien de legendarische Maanvis, die half spastisch aan de oppervlakte zweeft. Een wonderlijk dier die we al eens in een aquarium bezichtigd hebben. Het is een soort rog maar dan op zijn kant, meer kan ik er ook niet van maken. Het moet er raar uit gezien hebben voor de omliggende schepen om ons rondjes te zien draaien om een vis.

Even voor Gibraltar zagen we vlak voor het strand een wrak liggen. Een unieke kans! Anker uit en snorkelen maar. Echt heel gaaf om te zien. Stampendvol vissen en een een heus "Titanic" gevoel.



Nu dus voor in de haven van Gibraltar. Vandaag een supertoeristische tour genomen naar de apies, grotten en nog meer apies. Het is best leuk, maar vaak ook bijzonder armoedig. Op het "uitkijkpunt" bouwen ze pal in het "uitzicht" een enorm hotel. En als je naar Afrika wil kijken ligt de hele oceaan voorl met tankers wachtend op hun beurt om de haven in te mogen. Maar Historisch gezien (met een hoofdletter H) blijft het natuurlijk een fascinerende plek. Ook hier waren de Nederlanders weer vooraan om mee te doen met landje-pik. Het was een Nederlands-Britse vloot die de Moren en de Spanjaarden verjoeg van deze strategisch belangrijke plek, maar ook dit huzarenstukje van kolonisatie moesten wij onze meerdere in de Britten erkennen. Het is natuurlijk krankzinning dat de Engelsen de belangrijkste haven in Spanje bezitten!



De ansichtkaart



Een waarlijk prachtig uitzicht op Afrika, nietwaar??



Oh, heavenly father, get these basterds out of my sight!!

....

We gaan een klein stukje verder naar het oosten. Annemieke gaat naar de tandarts en we gaan op bezoek bij Kees en Rene, wonend in Malaga!

Bezinning

Voor vertrek ben je vooral bezig jezelf een beeld te geven over hoe het zal zijn; varen op een schip met een familie die je weliswaar kent maar tegelijkertijd ook helemaal niet. Hoe vaak heb niet verteld aan vrienden familie of eigenlijk tegen iedereen die het maar horen wilde wat mij te wachten stond en hoe het zou zijn. Dat alles anders gaat dan gepland wist ik misschien al wel, maar eraan wennen doe je maar langzaam. Voor vertrek speelde ik vaak met Google Earth, lijntjes trekken naar plekken op de wereld die we allemaal aan zouden doen, afstanden meten en kusten van exotische landen maar vast verkennen. Ik dacht toen ook nog dat een jaar zo een beetje alle tijd van de wereld was. En nu blijkt dat na 2, 5 maanden de tijd erg hard voorbij gaat. Collega wereldreizigers zeggen steevast: “Ga je maar een jaar?” “Veel te kort!” En, helaas, dat klopt, het programma zoals Jan en Annemieke en dus ik ook voor ogen hadden is te ambitieus gebleken. Bovendien klopt een programma ook niet met de belangrijkste doelstellingen van dit jaar, dat is namelijk: geen haast, nergens naar toe moeten en genieten.

Gevolg is wel dat we een paar ijkpunten van deze reis moeten laten varen; New York is eindeloos ver weg, de Middelandse Zee veel te groot en de afstand naar de Canarische eilanden is net zo ver als de afstand die we tot nog toe afgelegd hebben.

Tijd voor bezinning dus. Geen doelstellingen, maar rustig doorvaren, aanleggen waar dat uitkomt en de wereld je ritme laten bepalen.

Lisbõa

Vorig jaar zomer, op weg naar Marokko, was Lissabon een van de leukste plaatsen waar we gestopt zijn. We zijn toen niet in een keer door naar het doel gescheurd, maar reden rustig aan langs mooie plekken van Spanje en Portugal. Lissabon was een logische stap omdat Jasper, een van de reisgenoten een meisje kende die op dat moment daar met haar Portugese vader verbleef. Haar vader, Sergio, was universitair docent aan de UvA, kunsthistoricus en een geweldige verteller. Dat is ongeveer de beste wat je aan eigenschappen kunt wensen als je iets te weten wilt komen van een stad. We zijn daar toen drie nachten gebleven en een mooie tijd beleefd.

Nu precies een jaar later komt Aline naar Lissabon en heb ik drie daagjes “vrij” van het kindergeweld aan boord van de Hartbeat. En even later vind ik mijzelf weer met Sergio en zijn vrouw Trudy op het terras in Lissabon! Hij heeft zich ontpopt tot opiniemaker in de Portugese kranten, strijdend voor behoud van het cultureel erfgoed en het beschermde stadsgezicht. Portugezen hebben nu nog steeds last van een soort nationaal schuldbewustzijn over hun rol in de mondiale slavenhandel en hebben om die reden moeite echt trots te zijn op hun nationale schatten. De enorme monumenten worden bijvoorbeeld maar mondjesmaat opengesteld voor publiek en huizen meestal nog steeds regerings- en overheidsorganisaties. Lissabon is namelijk zeker zo mooi als bijvoorbeeld Barcelona, veel authentieker, en kleiner en toegankelijker dan Parijs. Maar de stad wordt niet gebruikt, er is amper een terras!

Wat er aan ontbreekt is een kleine Olympische Spelen of iets dergelijks. Het EK voetbal heeft ook niet helemaal gebracht wat nodig is om deze stad op de kaart te zetten.

Ik heb met Aline drie dagen in een heel fijn hotel gezeten en de mooiste plekken weer bezocht. Barrio Alto, Alfáma, Belèm allemaal mini-universa met heel eigen karakters. Super gegeten en zo goedkoop dat je gewoon een goede fles wijn kan bestellen!

Tot slot heeft Sergio het hele gezin Hart nog mee genomen op “schoolreis” naar het Expo-terrein van 1998. Een sterk contrasterend gebied met de rest van Lissabon. Het is namelijk hypermodern en sterk futuristische architectuur. Het is goed gelukt om ook na de wereldtentoonstelling de gebouwen en paviljoens goed te blijven gebruiken.

Annemieke en ik werden voorzien van allerlei architectonische kennis en het belang van de wereldtentoonstelling in bredere sociale en economische context en de kinderen werden getrakteerd op een Aquariumbezoek over de Atlantische Oceaan.



Typische architectuur met "Azulejos"



Na de Rijksdag nu de "Torre de Belèm"!!!



aah...

Parcent

Wegens werkzaamheden aan het schip zijn wij "op vakantie" en op bezoek bij mijn vader in Parcent. Heel fijne tijd. Ik beperk me tot een paar foto's van zwembadgekke kinderen.











"nachtzwemmen" is natuurlijk het allermooiste!

Dolfinarium Histericum

De gekte is op zijn hoogtepunt gekomen. Die korrelige foto’s die we tot nog toe moesten aanbieden kunnen gewist, de familie is een met de dolfijn. Onder sommigen van jullie zal de dolfijn beter bekend zijn als Flipper, maar helaas zwemt die alleen in tropische wateren en moeten wij het nog even doen met zijn Atlantische neven.

Er zijn mensen die een de dolfijn mythische krachten toedichten en aldus zich bij een groep afgerichte dolfijnen in een afgesloten stuk zee laten takelen om een beter mens te worden. De arme beesten krijgen geen eten zodat ze naar de freaks toe moeten zwemmen om het karige sprotje uit hun hand te eten.

Die status van gezelschapsdier is ook aan boord van de Hartbeat aan het opkomen. Terwijl je plat op de buik in de preekstoel kijkt en praat met spelende dolfijngezinnen lijk je je verstand te verliezen…. Maar het is geniaal! We hebben in totale hysterie ongeveer 500 foto’s gemaakt, veelal van enkel water in de hoop dat er eentje een salto maakt en 30 minuten video.

Ze schijnen er eigenlijk vooral voordeel uit te halen, dat voor de boeg zwemmen. Ze hoeven dan namelijk niet meer te zwemmen. De waterverplaatsing van het schip duwt ze vooruit. Ze zijn dus vooral lekker aan het chillen.




Delphinidae (Heel gewoon gebleven)

Na deze gekte aangekomen in Cascais, het Bloemendaal van Lissabon. Een mooie haven, fijne stad. Het enige probleem toch echt wel is dat het iedere dag ten minste windkracht 8 waait en we dus nog steeds de hele dag scheef in de boot zitten. Er is geen lijntje meer over waarmee we ons niet aan de kant hebben gebonden.

Wel heel leuk is dat onze Tarzan (Pieter) aan de lopende band vis vangt! We gaan in Spanje aan mijn vader vragen of ze eetbaar zijn!