Lisbõa

Vorig jaar zomer, op weg naar Marokko, was Lissabon een van de leukste plaatsen waar we gestopt zijn. We zijn toen niet in een keer door naar het doel gescheurd, maar reden rustig aan langs mooie plekken van Spanje en Portugal. Lissabon was een logische stap omdat Jasper, een van de reisgenoten een meisje kende die op dat moment daar met haar Portugese vader verbleef. Haar vader, Sergio, was universitair docent aan de UvA, kunsthistoricus en een geweldige verteller. Dat is ongeveer de beste wat je aan eigenschappen kunt wensen als je iets te weten wilt komen van een stad. We zijn daar toen drie nachten gebleven en een mooie tijd beleefd.

Nu precies een jaar later komt Aline naar Lissabon en heb ik drie daagjes “vrij” van het kindergeweld aan boord van de Hartbeat. En even later vind ik mijzelf weer met Sergio en zijn vrouw Trudy op het terras in Lissabon! Hij heeft zich ontpopt tot opiniemaker in de Portugese kranten, strijdend voor behoud van het cultureel erfgoed en het beschermde stadsgezicht. Portugezen hebben nu nog steeds last van een soort nationaal schuldbewustzijn over hun rol in de mondiale slavenhandel en hebben om die reden moeite echt trots te zijn op hun nationale schatten. De enorme monumenten worden bijvoorbeeld maar mondjesmaat opengesteld voor publiek en huizen meestal nog steeds regerings- en overheidsorganisaties. Lissabon is namelijk zeker zo mooi als bijvoorbeeld Barcelona, veel authentieker, en kleiner en toegankelijker dan Parijs. Maar de stad wordt niet gebruikt, er is amper een terras!

Wat er aan ontbreekt is een kleine Olympische Spelen of iets dergelijks. Het EK voetbal heeft ook niet helemaal gebracht wat nodig is om deze stad op de kaart te zetten.

Ik heb met Aline drie dagen in een heel fijn hotel gezeten en de mooiste plekken weer bezocht. Barrio Alto, Alfáma, Belèm allemaal mini-universa met heel eigen karakters. Super gegeten en zo goedkoop dat je gewoon een goede fles wijn kan bestellen!

Tot slot heeft Sergio het hele gezin Hart nog mee genomen op “schoolreis” naar het Expo-terrein van 1998. Een sterk contrasterend gebied met de rest van Lissabon. Het is namelijk hypermodern en sterk futuristische architectuur. Het is goed gelukt om ook na de wereldtentoonstelling de gebouwen en paviljoens goed te blijven gebruiken.

Annemieke en ik werden voorzien van allerlei architectonische kennis en het belang van de wereldtentoonstelling in bredere sociale en economische context en de kinderen werden getrakteerd op een Aquariumbezoek over de Atlantische Oceaan.



Typische architectuur met "Azulejos"



Na de Rijksdag nu de "Torre de Belèm"!!!



aah...